Wytłaczanie tworzyw sztucznych cz. 5/10

5. Transport w strefie zasilania

W celu maksymalizacji transportu w strefie zasilania dla wytłaczarek jednoślimakowych z gładkim cylindrem, należy wymusić przyklejanie się tworzywa do cylindra oraz ślizganie po ślimaku. W odwrotnej sytuacji, jeżeli granulat przykleja się do rdzenia ślimaka, redukując wydajność strefy, przez brak możliwości odrywania tworzywa, może powodować także przegrzanie tworzywa, wpływa na jakość i wydajność całego procesu.

Ze względu na różnice temperatur pomiędzy cylindrem a rdzeniem ślimaka, między tworzywem a ślimakiem występuje poślizg, dla niektórych tworzyw obserwowany w większym stopniu np. dla wysoko zmiękczonego PVC, amorficznego PET.

Mechanizm transportu zakłada przyklejanie się tworzywa do ścianek cylindra, które jest zabierane przez zwoje ślimaka i dalej transportowane. Powinien występować wysoki współczynnik tarcia pomiędzy tworzywem a cylindrem.

Cylindry z rowkowaną tuleją (strefą) są termicznie izolowane od reszty cylindra, oraz intensywnie chłodzone. Powodując wzrost ciśnienia na krótkim odcinku a w konsekwencji wzrost wydajności.

A o tym było wcześniej:
1. Podstawy fizyczne procesu
2. Podstawy termiczne wytłaczania tworzyw sztucznych
3. Prędkość obrotowa ślimaka
4. Tworzywo zasilające jako czynnik chłodzący

Materiały pochodzą z artykułu: The 10 (11) key principles of extrusion, napisanego przez Allan L. Griff a opublikowanego w Plastics Machinery and Auxiliaries w maju 2002 roku. Nie będzie to wierna kopia, ze swojej strony postaram się tak dobierać materiał aby był zrozumiały, może nie zaszkodzę.